Zobowiązanie wekslowe z weksla in blanco powstaje zasadniczo w drodze umowy o jego wydanie. Integralną częścią tej umowy jest tzw. „porozumienie wekslowe”, czyli porozumienie w przedmiocie ukształtowania przyszłej wierzytelności wekslowej. Porozumienie to obejmuje upoważnienie wierzyciela wekslowego do uzupełnienia weksla in blanco, stanowiące esencję tej umowy, oraz sposób i warunki, zgodnie z którymi uzupełnienie ma nastąpić.
Inną koncepcję porozumienia wekslowego przedstawia P. Machnikowski. Jego zdaniem porozumienie, o którym mowa w art. 10 Prawa wekslowego, stanowi umowę między wystawcą a remitentem w przedmiocie wystawienia weksla in blanco, składającą się głównie z zobowiązania wystawcy oraz upoważnienia odbiorcy do wypełnienia weksla. Wydaje się, że P. Machnikowski przez porozumienie wekslowe rozumie to, co na wstępie zostało określone jako umowa o wydanie weksla.
Elementem wspólnym obu ujęć jest uznanie, że porozumienie wekslowe zawiera zasady, zgodnie z którymi nastąpić ma wypełnienie weksla in blanco przez wierzyciela. Treść tych uzgodnień jest limitowana granicami swobody umów. Strony nie muszą osiągnąć porozumienia co do wszystkich istotnych kwestii. I tak np. w przypadku braku ustalenia wysokości sumy wekslowej wierzyciel może uzupełnić weksel na kwotę odpowiadającą jego wierzytelności. Jeżeli zaś dłużnik wekslowy nie określił żadnych warunków (wskazówek) wypełnienia weksla in blanco, to domniemywa się, że zaufał uczciwości wierzyciela i zgadza się na uzupełnienie weksla bez zastrzeżeń przez tego ostatniego. Porozumienie wekslowe w zakresie, w jakim dotyczy treści wypełnienia weksla in blanco, może zostać zmienione zgodną wolą stron.
W literaturze wyrażono pogląd, że porozumienie wekslowe ma charakter obligatoryjny. Przemawiać ma za tym brzmienie art. 10 Prawa wekslowego. Niektórzy autorzy precyzują, że obowiązkowe jest jedynie porozumienie wekslowe rozumiane jako porozumienie co do wypełnienia weksla in blanco, obejmujące upoważnienie do ukształtowania wierzytelności wekslowej.
W doktrynie i orzecznictwie szeroko reprezentowana jest tendencja do przyjmowania domniemania, zgodnie z którym w razie wydania weksla niezawierającego wszystkich obligatoryjnych elementów, między stronami istnieje również porozumienie co do jego uzupełnienia. Domniemanie takie działa jedynie wtedy, gdy wekslowi brakuje elementów określonych w art. 1 bądź 101 Prawa Wekslowego, przy czym jego zastosowanie jest wątpliwe, gdy na dokumencie brakuje określenia weksel. Przyjęcie takiego domniemania stanowi wyraz daleko idącej obiektywizacji wykładni oświadczenia woli polegającego na wręczeniu weksla remitentowi oraz szeroko pojmowanej zasady odpowiedzialności za wykreowanie pozoru prawnego.
